 |
| Oudste handschrift uit de collectie van Tresoar Aulus Gellius, Attische Nachten, ca. 836 (Fulda) Foto: Tresoar |
Tegenwoordig heb ik geen lamme handen meer. Sterker nog, ik merk al een poosje dat het schrijven niet meer zo netjes gaat als ik dat graag zou willen. Hoe dit komt? Door het toetsenbord. We doen alles digitaal. Zo, hup de computer in. Heel typisch eigenlijk: sinds de digitale revolutie produceren wij meer teksten dan ooit, maar we schrijven tegelijkertijd minder dan ooit.
In de Middeleeuwen, toen konden ze pas schrijven. Tresoar herbergt prachtige handschriften, met letters zooo klein, ik schat 3 pts in onze huidige tekstverwerkers?
Zelf vind ik het wel jammer dat mijn handschrift niet meer zo lekker loopt. Jarenlang heb ik mijn handschrift geperfectioneerd tot wat het nu is. Dat begon al op de basisschool. Met een paar klasgenoten was het de 'sport' netjes te schrijven. Eigenlijk heb ik toen opnieuw leren schrijven. Op het voortgezet onderwijs heb ik een aantal letters aangepast, verfijnd. De laatste letter die ik aan mijn handschrift heb toegevoegd, was een hoofdletter 'i'. Lang heb ik naar een 'i' gezocht die paste bij mijn andere letters. Tegen het eind van mijn studie was die er.
Maar nu glijdt het handschrift mij door de vingers. Ik las eens in een interview dat de geïnterviewde zichzelf oplegt elke dag in ieder geval een keer te schrijven. En dat doe ik nu ook. Elke dag. Bij elke aantekening die schrijf, ga ik er goed voor zitten. Het voelt wat stram, de pen wil niet helemaal wat ik wil, maar ik houd vol. Zodat al dat harde werk voor mijn handschrift van vroeger niet verloren gaat.
In de Middeleeuwen, toen konden ze pas schrijven. Tresoar herbergt prachtige handschriften, met letters zooo klein, ik schat 3 pts in onze huidige tekstverwerkers?
Zelf vind ik het wel jammer dat mijn handschrift niet meer zo lekker loopt. Jarenlang heb ik mijn handschrift geperfectioneerd tot wat het nu is. Dat begon al op de basisschool. Met een paar klasgenoten was het de 'sport' netjes te schrijven. Eigenlijk heb ik toen opnieuw leren schrijven. Op het voortgezet onderwijs heb ik een aantal letters aangepast, verfijnd. De laatste letter die ik aan mijn handschrift heb toegevoegd, was een hoofdletter 'i'. Lang heb ik naar een 'i' gezocht die paste bij mijn andere letters. Tegen het eind van mijn studie was die er.
Maar nu glijdt het handschrift mij door de vingers. Ik las eens in een interview dat de geïnterviewde zichzelf oplegt elke dag in ieder geval een keer te schrijven. En dat doe ik nu ook. Elke dag. Bij elke aantekening die schrijf, ga ik er goed voor zitten. Het voelt wat stram, de pen wil niet helemaal wat ik wil, maar ik houd vol. Zodat al dat harde werk voor mijn handschrift van vroeger niet verloren gaat.
Posts
4 reacties:
Door Festina Lente op het bestaan van je blog gewezen, dus kom ik maar eens buurten.
Ik heb geen klassieke talen geleerd maar daarom is het misschien juist aardig om er wat meer over te lezen. Ik kom nog wel eens langs.
Schrijven is, in tegenstelling, tot jou, nooit mijn hobby geweest. Het was steevast het laagste cijfer op mijn rapport, dus ik ben wel blij met de computer. Ik vind mooie oude handschriften echter een genot om naar te kijken. Lang geleden heb ik nog al wat familieacten bekeken in Den Haag om mijn voorgeslacht uit te spitten. Leuk om te zien hoe mensen van een kruisje na verloop van tijd, ietwat beverig toch hun eigen naam konden schrijven.
@ Bas
Dank voor je komst.
Het is prachtig hoe men in de Middeleeuwen kon schrijven en hoe men toen boeken kon maken. En dan niet alleen de letters, maar ook de opmaak van de pagina. De hoofdtekst veelal in het midden, en eromheen, in een kleiner handschrift, de glossen.
Een handschrift is persoonlijk. Geschiedenis gaat echt leven als je zo een handschrift van je voorouders ziet.
Ooit een dokter een recept zien schrijven?
Mijn handschrift valt onder der noemer moderne kunst. Niemand begrijpt het maar de kunstenaar vindt het wel mooi en herkent de betekenis. Soms, heel soms als deze kunstenaar niet meer de betekenis weet van zijn gemaakte kunst gaat hij over op het volgen van de lijntjes zoals je wordt geleerd in de kleuterklas, en verrassend genoeg komt de betekenis weer boven water.
De vraag die je kan stellen is of het nog nodig is om de kunst der schrijven te beheersen in deze digitale wereld. Zelfs de huidige tekstverwerkers bezitten handschriften als lettertypes, al hoewel deze niet in de buurt komen van mijn eigen kunstschrift.
Anderzijds is het wel handig om leesbaar te kunnen schrijven vanwege handschrift herkenning welke steeds meer wordt toegepast op tablet pc`s, iPads en andere gadgets. Kunst levert kunst op dus mijn handschrift zal een nieuwe dementie voor mij betekenen bij het schrijven op de digitale media.
@ Paul
Misschien vind je dit interessant: het is mogelijk je eigen handschrift om te zetten tot een lettertype voor de computer. Zie maar.
Een reactie posten