Etiketten plakken

Etiketten op boeken. In een bibliotheek kun je niet zonder. Gisterochtend heb ik een deel van de ochtend in het documentatiecentrum van school besteed aan de etiketten. Had ik de vorige keer een heel gevecht gevoerd met één etiket om daar het juiste hoofdwoord op afgedrukt te krijgen, deze keer rolden de rugetiketten netjes stuk voor stuk uit de printer. Plakken op de rug van het boek, en klaar.

In zekere zin vind ik het wel zonde om zo'n sticker op nieuwe boeken te plakken. Dat geldt niet alleen voor de boeken uit het documentatiecentrum, maar ook voor de nieuwe aanwinsten uit de Buma Bibliotheek. Maar als je eerst met potlood een signatuur in het boek hebt geschreven, een eigendomstempel op titelblad hebt gestempeld, een barcode aan de binnenzijde van de omslag hebt geplakt en een beveiliging hebt aangebracht, kan dat etiket er ook nog wel bij.

Ook in de oudheid werden boeken voorzien van etiketten. Toen staatsman, filosoof en redenaar Cicero (106 - 43 v Chr.) na zijn verbanning weer terugkeerde naar huis, ontdekte hij tot zijn ontzetting dat een deel van boekencollectie door plundering was kwijtgeraakt. Met de hulp van bibliotheekslaven van zijn goede vriend Atticus bracht hij weer orde aan in de bibliotheek:

Jouw slaven hebben mijn bibliotheek verfraaid door de boeken goed op te bergen en ze van een titelstrookje te voorzien.Wil je hun mijn waardering overbrengen? (Brieven aan Atticus, 4.5.4)

In de oudheid was papyrus dé schriftdrager. Pas in de tweede helft van de vierde eeuw kwam met de codex met vellen van perkament 'onze' boekvorm in opkomst. De vellen papyrus lagen opgerold in een kast met aan de kop van de rol een titelstrookje waarop de inhoud van een boek stond. Met dit 'rugetiket' waren de rollen makkelijker terug te vinden.